Ellerim kuru,
Verimsiz toprak,
Merhamet, merhamet bitmiyor ellerimde..
Gözlerimden oklar fırlar
Düşmanlar, düşmanlar insanlar
Merhamet duasındalar..
Ayaklar cılız
Ayakkabılar parlak, parlak
Yol mu uzun, varılacak çiçek yok
Parmağım yanıyor
Mum değil nur, nur
Aydınlatabilirim sizi ey insanlar
Damarlarıma kalbimin şavkı vurdu
Beynim bir karar verdi
İnsan ol, insan sofrasındalar insanlar..
Akıl kalbin ziyasıdır
Beyne vurur onun nişangahıdır
Kalbi selimden aklı selime yollar yollar..
Selim olmanın borcu
Merhamet, merhamet, merhamet
İnsan olmaya giden yolcu ağlar…
Ağıt kendine merhametin ilk harfidir
Bu seni adam eden merhamet
İnsanlara sunacağım aşkın başlangıcıdır
İçini imar etmeyen
Dışını imar edemez
İnsan sevmedikçe merhamet duyamaz
Ayaklarımı yavaş basabilirim
Karıncalar, karıncalar
İnsan karıncalaştıkça umar merhamet
Ben meee olmam
Başım dik karabaş koç olmalıyım
Ötekileşmem, merhamet duasına kalamam
Ben yalnız merhamet etmeliyim
Merhamet fakirleri, uzak dursun
Zalim dünyanın merhametine kalamam
İşte şimdi insan oldum
Beklemeden iyilik edebilirim
Ey insanlar, kardeşlerim ayağımı yavaş basmalıyım
SİZ DE…
*
ahi kul ahmede nasib