Bilge zat öğrencilerine “size bir hayat tecrübesi öğreteyim mi?” diye sorar. Öğrenciler hep bir ağızdan “evet” cevabını verince “peki der, bilge zat, dersin sonuna kadar ne dersem yapacaksınız! Sözünü vermenizi istiyorum!” öğrenciler söz verince derse başlar.
Yarın derse gelirken hepinizden beşer kilo patetes getirmenizi istiyorum.ertesi gün her öğrencinin önünde 5’er kg patetes vardır. Bilge zat”şimdi bu güne kadar affetmeyi istemediğiniz her kişi için bir patetes alın ve o kişinin adını bir kağıta yazıp torbanın içine koyun. “öğrenciler denileni yapar. Kiminin torbasında 5-10 kimininkisinde 30-40 patetes vardır. Bilge zat “peki şimdi ne olacak” der gibi bakan öğrencilere ikinci açıklamayı yapar. “ bir hafta boyunca gittiğiniz her yere bu torbaları da götüreceksiniz!”
Aradan bir hafta geçer. Öğrenciler bilge zata şikayete başlar:
-Efendim bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor. Patetesler de kokmaya başladı. İnsanlar bize tuhaf tuhaf bakıyorlar!..
Bilge zat gülümser ve şu dersi verir:
-Görüyorsunuz affetmeyerek, düşmanlık duyguları besleyerek aslında kendimizi cezalandırıyoruz. Ruhumuzda ağır yüklerle hayatı yaşıyoruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir iyilik yapmak olarak düşünüyoruz, oysa “AFFETMEK EN BAŞTA KENDİMİZE YAPTIĞIMIZ BİR İYİLİKTİR” Ruhumuzu ağırlıklardan kurtarmaktır.