Bu kış da ne kadar uzun sürmüştü. Gönüller daralmıştı kara kara bulutlardan gelen kara haberlerle. Yağmur da bırakmıyordu. Günlerce kararmak da neydi öyle. Bütün insanlar bunalmıştı. Camiye giden yaşlılar bile dua ediyordu bir baharın ucu görünsün diye.
Kimin duasının kabul olduğu tam olarak anlaşılmadan bir anda yağmur yağmaya başlayıvermişti. Yerlerdeki buzlar birdenbire bu yağmurla ermeye yüz tutmuştu. Bu güzel bir haberdi,. Allah bununla baharı mı müjdeliyordu. İnansak iyi olur muydu? Ya Allah’a güvensizlik daha kötü değil miydi? Ben en evvel inananlardanım. Hemen giyim kuşamlarımı usuldan usuldan değiştirmeye başlamıştım bile. Artık tek korkum şiddetli bir yağmura yakalanmaktı.
Bu tür hallerde babamın bir taktiği vardı. Sabahleyin pencereyi açar ve boynunu hafiften dışarı çıkararak havayı adeta koklardı. Burada yaptığı özel gözlem onun o güne nasıl bakacağını belirleyen şeydi. Eğer o gün yağmur havası yok diyor da yağmur yağıyorsa o yağmurda afiyetle ıslanırdı. Hiç zoruna gitmez ve kaçmazdı da. Allah’ım nasıl bir teslimiyetti bu? Sokakta ıslanarak ibadet etmek. Ben artık kendimi bırakmış her gün babamın ne yapacağını merak ediyordum. Babam adeta sokakta namaz kılıyor gibiydi. Artık yağmurlar artmıştı. Kırk ikindi yağmurları başlamıştı. Hemen hemen her gün öğleden sonra çok tatlı yağmurlar yağıyordu. Çayırlar çimenler canlanmış hatta biraz da boy atmıştı. Bir gün çiğdem çıktı mı diye şöyle yakın tepelere doğru uzandım. Az da olsa sarı çiğdem vardı. Daha çok mor çiğdemler sarmıştı.
Fakat onlar yenmiyordu. Tam tepelere doğru varmıştım ki sütlen adlı bir ot dikkatimi çekmişti. Bu otun uç dallarında Allah’ı zikreden semazenlere benzer biçimler vardı. Bu otun bu özelliğini bir makine mühendisi olan Ömer Çetiner 2007 yılında Kırşehir Seyfe Gölünde çekmişti. İnternetteki sitesinden görmüştüm. Bu yıl yani 2007 yılı ise Mevlana’nın 700. Doğum yılıydı. Bu beye mail atmıştım. Cevabında bu yıldan sonra bir daha çekemedim diyordu.
Bunlar güzel anılardı. Keşke ben de bunu görebilseydim ve fotoğraflayabilseydim. İçim kıpır kıpırdı. Eve dönünce babamdan bir fotoğraf makinası sözü almalıydım. Süratle eve döndüm. Babam gelince her zamankinden daha fazla yağcılık yaptığımı anlaması uzun sürmedi. Sadede gelelim sadede Dilan hanım demişti bile. Ben de aynı kararlılıkla konuştum. O zaman eğri oturalım doğru konuşalım dedim. Hadi bakalım dedi. Bak babacığım dedim.
Bugün evimize yakın tepeleri şöyle bir dolaşayım dedim. Gördüğüm ve beni gören her ne varsa Allah’ı zikreder buldum. Ancak bunların zikrinin en uygun zamanlarında değişik hallerle hallendiklerini gördüm. Eh bu durumlarının da istedim ki kalıcı hale gelmesi için fotoğrafının çekilmesi lazım diye düşündüm. Top bundan sonra sende babacığım.. Babam şöyle bir düşünür gibi yaptı. Sanırım evet diyecekti fakat biraz zorlamak istiyordu beni.
Hangi otun hangi zikrini gördün dedi. Ben de ilave ettim. Sütlen otu dedim. Sen nerden biliyorsun onu dedi. Bir fotoğrafçı mühendisin albümünden dedim. Bak sen neler de biliyormuş benim kızım dedi. Çok uzatmağa gerek yok dedi. Niyet hayırsa akıbet de hayır olur. Sana değil ama ikimize aynı amaç için bir fotoğraf makinası alacağım inşallah dedi.
Artık benim için baharı gözlemlemek asla hobi değildi. Asıl işimdi canlı hayatla birlikte olmak. Benim vücudum da bir bahar yaşıyordu. Benim dışımda her şey de. İşte duy beni diyen baharın cıvıltısı kimbilir bize neler söylüyordu. Bir fotoğraf makinası bile bize hangi sırları verecekti. Aslında benim makinam değil bütün canlı hayat benim olmuştu…
aşık ahi kul ahmede nasib oldu